Benvid@ a ondanois, humilde recuncho da rede onde atoparás información e opinión para diagnosticar axeitadamente o "momento histórico" que estamos a vivir e afrontalo con unha xestión económico-política ao servizo das maiorías sociais dos pobos do mundo.

viernes, 28 de octubre de 2011

Definitivamente, tómannos por parvos!

Grandes titulares na prensa xeralista, voces do seu amo, para anunciarnos o gran acordo do cumio de xefes de estado da Unión Europea. Eufóricos, anúnciannos a salvación do Euro e do sistema financieiro mundial, mais non din o máis mínimo sobre as consecuencias desastrosas que este acordo vai procurar as clases populares, e nomeadamente as da periferia europea.
O gran acordo do “consello de administración do gran capital”, capitaneado por Fraumerkel e supervisado polo gran infiltrado de Wall Street e da City, Mr. Cameron, logra o seu obxetivo de evitar, polo de agora, unha crise financieira que causaría moitas baixas entre os actores da escea financieira internacional.
Moitos preguntaránse porqué a débeda dunha economía como a grega, que representa únicamente o 2% do PIB europeo, ten capacidade para xerar unha reación en cadea que poña en risco todo o tinglado financieiro mundial. A resposta é moi sinxela, esa débeda grega e por extensión a débeda xeral, ben sexa pública ou privada, serve de base para a especulación con derivados financieiros, derivados que teoricamente servirían como cobertura de risco, mais na práxe non son máis que instrumentos especulativos nos que a entidade que garantiza os títulos consegue unha boa suma de diñeiro cobrando primas coa inestimábel axuda das axencias de calificación e as entidades propietarias dos mesmos cubren riscos de impago, ou dito de outra maneira, fan apostas sobre os devanditos títulos . Se temos en conta que sobre un mésmo título de débeda, pode pesar unha chea de títulos derivados (CDS) asociados, un impago por parte do emisor suporía a quebra das entidades financieiras aseguradoras por non dispoñer de liquidez para facer fronte á cobertura, arrastrando consigo a todo o sistema financieiro, núcleo do sistema capitalista. Cómpre sinalar que son precisamente catro grandes entidades financieiras con sede en Wall Street e na City quenes teñen no seu seo a prática totalidade dos derivados e debemos ter en conta que o mercado das devanditas coberturas (CDS) supón unha cantidade lixeiramente superior a nove veces o PIB mundial, para botarse a tremer e de ahí a especial interese de Mr. Cameron neste cumio.
De novo, as decisións tomadas, a asunción dunha quita da metade da débeda grega por parte da banca europea, a recapitalización da mesma e a ampliación do fondo de rescate, non supoñen máis que un pequeno parche para manter vivo unhas semanas máis un sistema capitalista monopolista financiarizado moribundo á conta das clases traballadoras.
Evidentemente, os grandes medios non nos dín que a asunción da quita non vai ser gratuita, cobraráse en especie a conta do pobo grego apropiándose de infraestructuras e con un plan de privatizacións dos servizos públicos, a recapitalización da banca para cubrir o furado de tan mínima quita suporá un estrangúlamento económico de primeira orde que influirá á baixa na recaudación fiscal, obrigando a un adelgazamento do sistema público para equilibrar o déficit e facer fronte aos vencementos da débeda e a ampliación do fondo de rescate faráse tamén a conta de máis endebedamento público que a súa vez retroalimentará toda esta diabólica espiral.
Non cabe dúbida que estamos ante unha gran estafa, posibelmente a máis grande da historia da humanidade, unha contínua expropiación dos recursos da maioría mediante a chantaxe de unha minoría e coa inestimábel axuda de unhos charlatáns que nos gobernan, unhos de forma explícita e otros co inxenuo disfraz de domadores do sistema, prostituindo o dereito inalienábel á soberanía.
Á vista do deterioro económico derivado da socialización das perdas das entidades financieiras nos últimos tempos, resuta paradóxico que se atrevan a afirmar que esta restra de medidas son tomadas a prol de garantir o crecemento económico, sen máis argumentación que a fé cega na doutrina ideolóxica neoliberal.
Velaí que definintivamente, tómannos por parvos!. 

miércoles, 26 de octubre de 2011

Qué é o diñeiro?

Quédavos aquí un documental moi pedagóxico sobre o diñeiro. Imprescidíbel para comprender o noso sistema económico.

Qué facermos?

Van xá unhos dias que sorprendeu a toda a comarca da Mariña unha nova verdadeiramente dramática, o despido de cen traballadores de unha importante fábrica de mobles, algo máis da metade da plantilla, un auténtico bombazo na liña de flotación do corpo social da comarca. Aproveito desde este recuncho da rede para mostrar o meu apoio para con todas as traballadoras e traballadores nestos momentos de incertidume e nerviosismo que supoño, rallarán a desesperación, apoio que quero facer extensibel a todas aquelas persoas sen traballo nin fonte de ingresos que o están a pasar tan mal nestos tempos que corren e cuxo drama non se destaca na primeira páxina dos medios de “incomunicación”. Como traballador que son, ao longo da miña vida laboral tiven ocasión de probar nas miñas costas latigazos similares e son plenamente conscente que en calquera momento pódense ver azoutadas de novo.
Mais non pretendo con estas liñas entrar no xogo morboso, hipócrita e reaccionario de lamentar a desgraza allea, diso xa se encargan outros, escribo coa pretensión de abrir un debate serio e riguroso, fuxíndo da demagoxia e deixándo de lado absurdos prexuízos sobre o gran problema que nos axexa, ataca e fere a todos os traballadores, e cando digo traballadores non estou a referirme exclusivamente aos traballadores por conta allea ou asalariados, tamén me refiro aos autónomos, pequenos comerciantes e en definitiva a todos aqueles colectivos que conforman a gran clase popular galega, a falta de ocupación no seo da sociedade.
Dinnos que estamos ante unha grave crise económica, mais non é de todo certo, estamos ante unha gravísima crise ideolóxica que proxecta as súas eivas no plano económico, xerando recesión e polo tanto destrucción de tecido económico productivo que se traduce en desemprego, marxinación e exclusión social.
Chegados a este punto resulta obvio preguntarse que podemos facer para enfrentarmos a devandito problema, como se pode frear semellante sangría, mais ninguén pode dar solucións mentres nos movamos no marco ideolóxico do neoliberalismo, doctrina ideolóxica xurdida para asentar os cementos da evolución do sistema capitalista e lograr a consecución do seu gran fín, a acumulación de capital, transferindo riqueza das clases populares cara a unha elite minoritaria. Resulta contradictorio que unha sociedade sobradamente capacitada para mellorar as súas condicións de vida se vexa paseiña e imparablemente empobrecida.
Atopámonos entón ante unha encrucillada ideolóxica, permitir o avance dun sistema que nos empuxa as profundidades do abismo obrigándonos a finar afogados, tal como estamos a comprobar, ou mudar de sistema, nas nosas mans está. Mais para semellante labor resulta indispensabel recuperar unha ferramenta que nos foi roubada vai moito tempo, a Soberanía, con todas as súas connotacións.
Basta con botar unha ollada a estrutura económica da Mariña e do resto da Galiza para comprobar que o noso país transformouse en unha colonia periférica ao servizo do capital monopolista debidamente xestionado para favorecer os seu interes por eses grandes consellos de administración chamados estado español e unión europea.
Xá decía o noso devanceiro D. Ramón Vilar Ponte alá polo ano 1921 que a política colonial, en contra do que digan os pseudo-amantes da civilización, foi, é e será decote política de opresión, de asoballamento, de tortura e de aniquilación de pobos.

jueves, 13 de octubre de 2011

Reflexións de Pedro Olalla desde Atenas.

Deixo aquí un video de Pedro Olalla, filólogo ovetense afincado en Grecia, no que fai unhas reflexións moi interesantes e que penso merecen ser escoitadas. Baixo o meu punto de vista, Grecia non é máis que o experimento de toda unha operación deseñada para someter as clases populares, non só da periferia, senón tamén do centro de poder en Europa.

martes, 11 de octubre de 2011

O fin do capitalismo?

Previamente a comezar a falar de economía convén definir clara e nídiamente o significado de tan manida palabra e así evitar caer en deturpacións sobre a mesma, interesadamente realizadas para facela entrar no campo ideolóxico marcado polos capitalistas fundamentalistas do libre mercado espíndoa de gran parte das súas acepcións.
A raza humana foi capaz de sobrevivir e evolucionar grazas a súa capacidade para organizarse socialmente, convertíndo a economía nun piar fundamental da estrutura das relacións sociais. Podemos logo definir a economía como unha forma de relación social que permite a distribución dos bens e servizos producidos a partir dos recursos de que dispón o planeta e necesarios para cubrir as necesidades da sociedade. En base á definición compre destacar que os tres eixos centrais característicos da nosa existencia ao redor dos que viran as nosas vidas son a Sociedade, as Necesidades e os Recursos, que requiren da economía para armonizarse e atoparse en equilibrio. Se se repasa a historia da humanidade decatarémonos de que a evolución da sociedade vai parella á evolución da economía, independentemente do pobo no que se centre o estudo, malia contar cada un coas súas singularidades ao longo do proceso evolutivo.
Foi o uso, transformación e control dos recursos necesarios para satisfacer as necesidades dos pobos o factor que exerceu máis influenza para determinar a organización e estructuración das sociedades, é dicer, que determinou a política. É por isto que a economía e a política van sempre da man e polo tanto a expresión economía política resulta máis axeitada cando se trata a armonización dos tres eixos, Sociedade, Necesidades e Recursos.
A palabra economía perde o seu significado no seo do sistema capitalista xá que a deturpa de tal forma que remata converténdoa en un eufemismo do conxunto de prácticas empregadas para aumentar a taxa da ganancia e profundizar na acumulación de capital.
Agora que os termos quedan perfectamente definidos, podemos xá comezar a falar de economía ou economía política, punto de partida obrigado para iniciar calquera análise científica e obter unha diagnose inequívoca da situación de deterioro social na que nos atopamos inmersos.
O capitalismo, desde os seus inicios, non contempla a política dunha armonía equilibrada entre a sociedade, as necesidades e os recursos, a súa finalidade consiste en controlar e explotar compulsivamente recursos, xa sexan naturais, humans, ect, para obter o máximo rendimento posibel mercadeando coas necesidades de unha sociedade na que a obtención de rentas e reparto da riqueza transfírese pouco a pouco cara a unha minoritaria clase social cada vez máis poderosa, xerando unha desigualdade que remata sempre en unha crise da que os danmificados resultan ser sempre as clases sociais máis humildes e desfavorecidas.
Podemos afirmar sen temor a trabucarnos que a crise é o xen natural do capitalismo, forma parte do seu ADN, mais será tamen quén o destrúa por facer del un sistema cada vez máis inestabel.

miércoles, 5 de octubre de 2011

Tranquilos, non pasa nada!, mais xá temos “corralito”.


Malia os esforzos dos grandes medios de comunicación, todos eles en mans do Gran Capital, de manternos debida e intencionadamente desinformados con un bombardeo de noticias e opinións enfocadas a desviar a atención das auténticas raices do problema, levando o debate alí onde lles sexa, non só menos perxudicial, senón máis rendibel para os intereses do Gran Amo, a gravidade da situación é o suficientemente evidente que de cando en vez todos os esforzos tórnanse insuficientes, a realidade está tan cruda que se fai inmasticabel.

Ven isto a conta porque o goberno do estado, privado da soberanía monetaria como consecuencia de toda unha recua de acordos, tratados e pactos que se remontan a Maastricht e rematan en Lisboa acatando de pleno os ditados neoliberáis e exercendo de avalista do sistema financieiro privado ante os accreedores internacionáis, vese obrigado a desfacerse dos seus bens, dos bens de todos, para segundo eles, reducir o déficit e cumprir cos compromisos de pago dos xuros de unha débeda que é a todas luces ilexítima. Ante esta situación, deciden vender unha parte importante de “Loterias y Apuestas del Estado” a inversores privados (decisión que non comparto mais non é o obxetivo desta nota entrar a facer valoracións, xá falaremos largo de privatizacións) e unha vez que remata o proceso técnico da segregación, anunciada a bombo é platillo por todos os medios públicos e privados, xurde a complicación, ou mellor dito, a contradición.
A principios da semana pasada publícouse unha nota en algunhos medios denunciando o malestar da banca española coa oferta pública de venta (OPV) de Loterías y Apuestas del Estado, por unha banda parecialles que a parte da tarta que levaban era pouca, a fame e voraz, por outra, competía directamente coa emisión de pagarés seus que teñen agora no mercado, aquí só como eu e por outra, temian que pequenos inversores retirasen depósitos bancarios para mercar as accións, a tua comida na miña despensa e nin se che ocurra tocala. Unha semana despois todos sabemos que se paralizou a OPV xustificando a decisión con unha inxenua disculpa.
Pois o soberbio exercicio do poder por parte do sistema financiero sumado a súa situación de deterioro nos derradeiros meses, desde que se iniciou o proceso da OPV ate o día de hoxe, posibilitou que os seus propios medios de comunicación nos informasen da existencia dun “corralito”. Ou non lle chamamos “corralito” ao conxunto das accións adicadas a impedir a retirada de depósitos de unha entidade bancaria por temor á súa quebra?.