Benvid@ a ondanois, humilde recuncho da rede onde atoparás información e opinión para diagnosticar axeitadamente o "momento histórico" que estamos a vivir e afrontalo con unha xestión económico-política ao servizo das maiorías sociais dos pobos do mundo.

jueves, 22 de diciembre de 2011

Crecemento sostíbel?


Compre lembrar que a Economía é unha forma de relación social que permite a satisfación das necesidades sociais a partir dos recursos dispoñibeis.
O sistema económico capitalista fica lonxe de axustarse a esta definición: estrutura a sociedade en clases, non cubre as necesidades sociais de toda a poboación e consume unhos recursos finitos para xerar un crecente beneficio en favor da clase explotadora a costa da explotada.
A globalización, máximo exponente do imperialismo, é a ferramenta do sistema para a súa expansión, mais tamén ten un límite: non se pode medrar de forma indefinida a costa dunhos recursos finitos sen provocar un colapso, a crise actual é consecuéncia deste colapso.
Déixovos cun interesante video, espero que vos guste:


jueves, 8 de diciembre de 2011

Maxistral conferencia de Bernd Senf

Perante unha situación crítica compre coñecer as causas da mesma para darlle solucións, pola contra atoparemos desorientación e caos.
Convídovos a esta conferencia de Bernd Senf, non ten desperdicio, é sinxelamente, maxistral.



sábado, 3 de diciembre de 2011

A encrucillada

Aparte de outras valoracións que se poidan realizar a respeito dos resultados electorais do pasado vinte de novembro, teño a ben centrar a análise na comprensión das causas do apoio do eleitorado, español en xeral e galego en particular, a unha forza política que se gaba de estar fortemente adoutrinada ideolóxicamente nas mesmas teses neoliberais defendidas e aplicadas polo antigo goberno de corte socialdemócrata que tanto dano están a causar as sufridoras clases populares do país, que paradoxalmente, representan o groso do corpo eleitoral. Francamente, semella a escenificación dun gran suicidio colectivo!.
Preliminarmente, compre analizar en retrospectiva a evolución do sistema económico-político no que estamos inmersos e que agora se atopa colapsado, para procurarmos unha resposta que nos axude a diagnosticar axeitadamente o momento histórico en que se celebraron estos comicios, chave principal da análise que nos ocupa. Non é casualidade que a orixe da Gran Depresión dos anos trinta do pasado século nos Estados Unidos e da crise que estamos padecendo, por mor da globalización, compartan dous patróns comúns, a desigualdade da distribución da riqueza e a sobreproducción, comprobando como a historia se repite, o cámbio de modelo non soluciona as eivas do sistema.
A orde mundial que rixe actualmente a economía e a política xurde do parche que propiciou o cámbio de modelo que deu fin á Gran Depresión, mais compre destacar que o tallado do novo modelo foi posibel únicamente a dúas circunstancias: a vítoria aliada na Segunda Guerra Mundial e a presión ideolóxica exercida nas clases traballadoras de todo o mundo polo Marxismo, que xá posibilitara a creación da Unión de Repúblicas Socialistas Soviéticas anos atras froito da revolución.
Este parche ao sistema consistiu en xerar demanda agregada introducindo o Estado como un consumidor máis para incentivar a economía a base de gasto público, a regulación da actividade financieira, a introducción da fiscalidade como elemento equilibrador do nivel de riqueza e contrapeso da política monetaria para evitar tendencias inflacionistas e a posta en marcha dun minúsculo sistema do benestar que facilitase o consumo masivo de bens e servizos por parte das clases traballadoras, calmando de paso, calquera iniciativa revolucionaria que puxese en risco a supervivencia do sistema ou dito de outra maneira, xestionase a domesticación da clase traballadora. Mais o éxito destas medidas estaban ligadas á utilización dunha cantidade ilimitada de recursos e á súa accesibilidade. Naquel intre a cantidade de recursos non supoña problema e da accesibilidade tanto física como financieira encargouse e encárgase a política internacional imperialista da Casa Branca, xá que a función do Estado non ficaba na figura de simple consumidor, a concentración do poder ao servizo das clases dominantes constituía a súa outra gran misión.
As clases dominantes do novo imperio no seu afán de ancorar o capitalismo como único sistema económico posibel e garante da liberdade e a democrácia, instrumentalizou a guerra fría, coa axuda dun sistema mediático propagandístico da súa propiedade, para reprimir o máis mínimo brote de movementos críticos co sistema, identificándoos como antipatriotas e asociándoos a operacións da intelixencia inimiga soviética, fortalezendo con semellante demonización o vínculo entre a liberdade e a democrácia co libre mercado, eufemismo agochador do capitalismo.
Na Europa occidental, periferia do centro capitalista e imperialista dos Estados Unidos, adoptouse o mesmo modelo sistémico con pequenas variacións no que se refire ao modelo de protección social ou Estado do Benestar debido ao maior calado social das forzas de exquerda e a maior proximidade do Bloque Soviético, singularidade que permitíu a existencia de forzas políticas socialdemócratas por parte do capital, digamos que a socialdemocrácia europea servíulle de muro de contención ao capital para de frear as reivindicacións e o avance da esquerda real.
Non se pode esquecer que as escolas económicas defensoras do sistema capitalista foron quén de rachar coa economía política, desvinculando as relacións sociais da actividade económica, xurdindo desta segregación a Socioloxía e o que eles mesmos deron en chamar Ciencia Económica.
Logo de trinta anos de prosperidade ao abeiro do novo modelo, o capital volve a estancarse, entra de novo en crise, a taxa da ganancia do capital non aumenta e iniciase unha mutación do modelo. De unha parte, necesita expandirse para gañar mercados, o que agora chaman globalización e de outra, aumentar a taxa da ganancia, non xá coas producións do tempo presente, senón coas hipotéticas producións do tempo futuro, o que chaman financiarización e que utliza como ferramenta o endebedamento. Iníciase así un proceso de expansión mundial do capital, xá nidiamente monopolista, e un retroceso nas relacións capital-traballo en beneficio do capital.
A caida do Bloque Soviético, do Muro de Berlín e a conversión económica de China, hexemónicos inimigos do sistema, acelera o proceso globalizador do Capital Monopolista Financiarizado e do fundamentalismo político baseado no pensamento único encarnado no neoliberalismo.
Resulta fácil comprender que un sistema económico baseado no crecemento infinito apoiado na débeda sobre unhos recursos finitos é de natureza inestabel e tende ao colapso nalgún momento do tempo. Pois ben, esta crise que estamos a padecer manifesta o colapso do Sistema.
Agora, unha vez analizada a evolución do noso sistema, xá contamos con elementos de análise que nos axuden a darlle unha explicación á vitoria da dereita:
  • A concepción da vida por parte do individuo desde unha perspectiva individualista impide a percepción real da colectividade da que forma parte, influíndo na toma de decisións autolesivas debido a súa falla de indentificación dentro do colectivo.
  • O sistema bipartidista, debidamente engrasado polos seus medios de comunicación, debilita a capacidade para a escolla de alternativas.
  • O erro indenficatívo da esquerda real coa socialdemocrácia, deixando a dereita como única alternativa.
  • A falla de información e a manipulación da mesma a respeito da situación real de deterioro do sistema.
  • O receo a asunción de cámbios profundos que modifiquen estatus actuáis.
  • A desorientación provocada pola sintomatoloxía do problema e a falla de recursos ideolóxicos para atopar as causas.
Como sociedade, atopámonos nunha encrucillada: permitir o avance do Capitalismo a costa dos nosos dereitos lexítimos como individuos e como pobo, facilitando o proceso da perda da soberanía en favor do proceso expropiatorio globalizador ou facerlle frente loitando organizadamente. A nosa dignidade e a dos nosos descendentes depende únicamente de nos, o camiño está por andar.

miércoles, 9 de noviembre de 2011

A crise, o sistema e a soberanía

Convídovos a disfrutar dun documental producido por unha das organizacións máis serias e comprometidas coas clases populares do noso país. Máis clariño...

lunes, 7 de noviembre de 2011

Distribución da riqueza, orixe de toda crise.

Deixo aquí un video moi interesante, pese a estar no idioma de Shakespeare, sobre o reparto da riqueza nos E.E.U.U. Non hai solución posibel á situación actual de crise mentres non se aborde esta situación de polarización da riqueza.

domingo, 6 de noviembre de 2011

Quén dí a verdade?.

Cantas mentiras sobre a "guerra libia"!, deixovos eiquí un vídeo de unha periodista que foi censurado en YouTube, haberá que preguntarse por qué.

Testigo de la situacion en Libia - video censurado en youtube from Georgina Miller Carrasco on Vimeo.

viernes, 4 de noviembre de 2011

Seareiros

Comeza a campaña electoral coma se tratáse dun partido de fútbol deses que fan chamar do século, cos seareiros dos dous equipos monopolistas a piques de facer aflorar os seus instintos máis básicos no graderío, debidamente ataviados cos seus uniformes, cantando os seus respectivos himnos, berrando eufóricamente as consignas previamente ensinadas polos seus cabecillas peñistas para amedrentar aos contrarios, en tanto, no palco VIP, afastados da plebe seareira, os directivos dos equipos disfrutan vaidosamente de tan fervorosa ceremonia, conscente e deliberadamente aderezada polos seus medios de comunicación. Non importará que convenza o xogo, disfrutar do espectáculo e que gañe o mellor, habrá que vencer como sexa.
É unha mágoa, mais a democrácia convirtíuse nun vulgar espectáculo no que duas formacións alleas a nós e sempiternos brazos políticos do gran capital escenifican un gran espectáculo coa colaboración dos grandes departamentos de prensa dos poderes económicos, os medios de comunicación, para convencernos que non hai alternativas e que vivimos no mellor dos mundos posíbeis malia ser ostentosamente inxusto e atoparse nunha situación de deterioro irreversibel.
Como os equipos de fútbol, estas formacións políticas xerárquicamente estruturadas de arriba a abaixo e baleiras da máis mínima democrácia interna, necesitan de seareiros para a súa proxección social, seareiros que den a cara nas rúas, que fagan aportacións económicas e que disciplinadamente se movilicen para arroupar aos seus dirixentes sen decatárense que forman parte dun exercito de inocentes vítimas abrazando ao seu verdugo. Eles son do seu equipo, repiten ata a saciedade, como se de loros amaestrados se tratase, os slogans consignados polos seus inmediatos responsábeis, non importando o significado ou as consecuéncias que poida carrexar para eles mesmos e para o seu país, o importante é que o equipo gañe.
O noso país, sufridor secular das consecuéncias de exercer como colonia periférica do imperialismo imposto desde o propio estado e a U.E., non está para converterse en campo de batalla destos dous exércitos de seareiros lazarillos que inxenuamente lle fan o xogo ao gran capital, require dunha vez por todas afastarse de loitas estériles e tomar concencia de seu. Por tanto, perante a irresponsabilidade, ignorancia e inxenuidade destos pobres seareiros, incapaces de decatárense da súa complicidade con aqueles que ansían destruir o noso país para engordaren as súas arcas é máis necesario que nunca a fronte de todos aqueles que cremos no exercicio da soberanía como marco para crear as ferramentas que sempre nos foron negadas e que resultan imprescidíbeis para o noso desenvolvemento como pobo. A democrácia e a soberanía van sempre da man. Por Galiza!.

viernes, 28 de octubre de 2011

Definitivamente, tómannos por parvos!

Grandes titulares na prensa xeralista, voces do seu amo, para anunciarnos o gran acordo do cumio de xefes de estado da Unión Europea. Eufóricos, anúnciannos a salvación do Euro e do sistema financieiro mundial, mais non din o máis mínimo sobre as consecuencias desastrosas que este acordo vai procurar as clases populares, e nomeadamente as da periferia europea.
O gran acordo do “consello de administración do gran capital”, capitaneado por Fraumerkel e supervisado polo gran infiltrado de Wall Street e da City, Mr. Cameron, logra o seu obxetivo de evitar, polo de agora, unha crise financieira que causaría moitas baixas entre os actores da escea financieira internacional.
Moitos preguntaránse porqué a débeda dunha economía como a grega, que representa únicamente o 2% do PIB europeo, ten capacidade para xerar unha reación en cadea que poña en risco todo o tinglado financieiro mundial. A resposta é moi sinxela, esa débeda grega e por extensión a débeda xeral, ben sexa pública ou privada, serve de base para a especulación con derivados financieiros, derivados que teoricamente servirían como cobertura de risco, mais na práxe non son máis que instrumentos especulativos nos que a entidade que garantiza os títulos consegue unha boa suma de diñeiro cobrando primas coa inestimábel axuda das axencias de calificación e as entidades propietarias dos mesmos cubren riscos de impago, ou dito de outra maneira, fan apostas sobre os devanditos títulos . Se temos en conta que sobre un mésmo título de débeda, pode pesar unha chea de títulos derivados (CDS) asociados, un impago por parte do emisor suporía a quebra das entidades financieiras aseguradoras por non dispoñer de liquidez para facer fronte á cobertura, arrastrando consigo a todo o sistema financieiro, núcleo do sistema capitalista. Cómpre sinalar que son precisamente catro grandes entidades financieiras con sede en Wall Street e na City quenes teñen no seu seo a prática totalidade dos derivados e debemos ter en conta que o mercado das devanditas coberturas (CDS) supón unha cantidade lixeiramente superior a nove veces o PIB mundial, para botarse a tremer e de ahí a especial interese de Mr. Cameron neste cumio.
De novo, as decisións tomadas, a asunción dunha quita da metade da débeda grega por parte da banca europea, a recapitalización da mesma e a ampliación do fondo de rescate, non supoñen máis que un pequeno parche para manter vivo unhas semanas máis un sistema capitalista monopolista financiarizado moribundo á conta das clases traballadoras.
Evidentemente, os grandes medios non nos dín que a asunción da quita non vai ser gratuita, cobraráse en especie a conta do pobo grego apropiándose de infraestructuras e con un plan de privatizacións dos servizos públicos, a recapitalización da banca para cubrir o furado de tan mínima quita suporá un estrangúlamento económico de primeira orde que influirá á baixa na recaudación fiscal, obrigando a un adelgazamento do sistema público para equilibrar o déficit e facer fronte aos vencementos da débeda e a ampliación do fondo de rescate faráse tamén a conta de máis endebedamento público que a súa vez retroalimentará toda esta diabólica espiral.
Non cabe dúbida que estamos ante unha gran estafa, posibelmente a máis grande da historia da humanidade, unha contínua expropiación dos recursos da maioría mediante a chantaxe de unha minoría e coa inestimábel axuda de unhos charlatáns que nos gobernan, unhos de forma explícita e otros co inxenuo disfraz de domadores do sistema, prostituindo o dereito inalienábel á soberanía.
Á vista do deterioro económico derivado da socialización das perdas das entidades financieiras nos últimos tempos, resuta paradóxico que se atrevan a afirmar que esta restra de medidas son tomadas a prol de garantir o crecemento económico, sen máis argumentación que a fé cega na doutrina ideolóxica neoliberal.
Velaí que definintivamente, tómannos por parvos!. 

miércoles, 26 de octubre de 2011

Qué é o diñeiro?

Quédavos aquí un documental moi pedagóxico sobre o diñeiro. Imprescidíbel para comprender o noso sistema económico.

Qué facermos?

Van xá unhos dias que sorprendeu a toda a comarca da Mariña unha nova verdadeiramente dramática, o despido de cen traballadores de unha importante fábrica de mobles, algo máis da metade da plantilla, un auténtico bombazo na liña de flotación do corpo social da comarca. Aproveito desde este recuncho da rede para mostrar o meu apoio para con todas as traballadoras e traballadores nestos momentos de incertidume e nerviosismo que supoño, rallarán a desesperación, apoio que quero facer extensibel a todas aquelas persoas sen traballo nin fonte de ingresos que o están a pasar tan mal nestos tempos que corren e cuxo drama non se destaca na primeira páxina dos medios de “incomunicación”. Como traballador que son, ao longo da miña vida laboral tiven ocasión de probar nas miñas costas latigazos similares e son plenamente conscente que en calquera momento pódense ver azoutadas de novo.
Mais non pretendo con estas liñas entrar no xogo morboso, hipócrita e reaccionario de lamentar a desgraza allea, diso xa se encargan outros, escribo coa pretensión de abrir un debate serio e riguroso, fuxíndo da demagoxia e deixándo de lado absurdos prexuízos sobre o gran problema que nos axexa, ataca e fere a todos os traballadores, e cando digo traballadores non estou a referirme exclusivamente aos traballadores por conta allea ou asalariados, tamén me refiro aos autónomos, pequenos comerciantes e en definitiva a todos aqueles colectivos que conforman a gran clase popular galega, a falta de ocupación no seo da sociedade.
Dinnos que estamos ante unha grave crise económica, mais non é de todo certo, estamos ante unha gravísima crise ideolóxica que proxecta as súas eivas no plano económico, xerando recesión e polo tanto destrucción de tecido económico productivo que se traduce en desemprego, marxinación e exclusión social.
Chegados a este punto resulta obvio preguntarse que podemos facer para enfrentarmos a devandito problema, como se pode frear semellante sangría, mais ninguén pode dar solucións mentres nos movamos no marco ideolóxico do neoliberalismo, doctrina ideolóxica xurdida para asentar os cementos da evolución do sistema capitalista e lograr a consecución do seu gran fín, a acumulación de capital, transferindo riqueza das clases populares cara a unha elite minoritaria. Resulta contradictorio que unha sociedade sobradamente capacitada para mellorar as súas condicións de vida se vexa paseiña e imparablemente empobrecida.
Atopámonos entón ante unha encrucillada ideolóxica, permitir o avance dun sistema que nos empuxa as profundidades do abismo obrigándonos a finar afogados, tal como estamos a comprobar, ou mudar de sistema, nas nosas mans está. Mais para semellante labor resulta indispensabel recuperar unha ferramenta que nos foi roubada vai moito tempo, a Soberanía, con todas as súas connotacións.
Basta con botar unha ollada a estrutura económica da Mariña e do resto da Galiza para comprobar que o noso país transformouse en unha colonia periférica ao servizo do capital monopolista debidamente xestionado para favorecer os seu interes por eses grandes consellos de administración chamados estado español e unión europea.
Xá decía o noso devanceiro D. Ramón Vilar Ponte alá polo ano 1921 que a política colonial, en contra do que digan os pseudo-amantes da civilización, foi, é e será decote política de opresión, de asoballamento, de tortura e de aniquilación de pobos.

jueves, 13 de octubre de 2011

Reflexións de Pedro Olalla desde Atenas.

Deixo aquí un video de Pedro Olalla, filólogo ovetense afincado en Grecia, no que fai unhas reflexións moi interesantes e que penso merecen ser escoitadas. Baixo o meu punto de vista, Grecia non é máis que o experimento de toda unha operación deseñada para someter as clases populares, non só da periferia, senón tamén do centro de poder en Europa.

martes, 11 de octubre de 2011

O fin do capitalismo?

Previamente a comezar a falar de economía convén definir clara e nídiamente o significado de tan manida palabra e así evitar caer en deturpacións sobre a mesma, interesadamente realizadas para facela entrar no campo ideolóxico marcado polos capitalistas fundamentalistas do libre mercado espíndoa de gran parte das súas acepcións.
A raza humana foi capaz de sobrevivir e evolucionar grazas a súa capacidade para organizarse socialmente, convertíndo a economía nun piar fundamental da estrutura das relacións sociais. Podemos logo definir a economía como unha forma de relación social que permite a distribución dos bens e servizos producidos a partir dos recursos de que dispón o planeta e necesarios para cubrir as necesidades da sociedade. En base á definición compre destacar que os tres eixos centrais característicos da nosa existencia ao redor dos que viran as nosas vidas son a Sociedade, as Necesidades e os Recursos, que requiren da economía para armonizarse e atoparse en equilibrio. Se se repasa a historia da humanidade decatarémonos de que a evolución da sociedade vai parella á evolución da economía, independentemente do pobo no que se centre o estudo, malia contar cada un coas súas singularidades ao longo do proceso evolutivo.
Foi o uso, transformación e control dos recursos necesarios para satisfacer as necesidades dos pobos o factor que exerceu máis influenza para determinar a organización e estructuración das sociedades, é dicer, que determinou a política. É por isto que a economía e a política van sempre da man e polo tanto a expresión economía política resulta máis axeitada cando se trata a armonización dos tres eixos, Sociedade, Necesidades e Recursos.
A palabra economía perde o seu significado no seo do sistema capitalista xá que a deturpa de tal forma que remata converténdoa en un eufemismo do conxunto de prácticas empregadas para aumentar a taxa da ganancia e profundizar na acumulación de capital.
Agora que os termos quedan perfectamente definidos, podemos xá comezar a falar de economía ou economía política, punto de partida obrigado para iniciar calquera análise científica e obter unha diagnose inequívoca da situación de deterioro social na que nos atopamos inmersos.
O capitalismo, desde os seus inicios, non contempla a política dunha armonía equilibrada entre a sociedade, as necesidades e os recursos, a súa finalidade consiste en controlar e explotar compulsivamente recursos, xa sexan naturais, humans, ect, para obter o máximo rendimento posibel mercadeando coas necesidades de unha sociedade na que a obtención de rentas e reparto da riqueza transfírese pouco a pouco cara a unha minoritaria clase social cada vez máis poderosa, xerando unha desigualdade que remata sempre en unha crise da que os danmificados resultan ser sempre as clases sociais máis humildes e desfavorecidas.
Podemos afirmar sen temor a trabucarnos que a crise é o xen natural do capitalismo, forma parte do seu ADN, mais será tamen quén o destrúa por facer del un sistema cada vez máis inestabel.

miércoles, 5 de octubre de 2011

Tranquilos, non pasa nada!, mais xá temos “corralito”.


Malia os esforzos dos grandes medios de comunicación, todos eles en mans do Gran Capital, de manternos debida e intencionadamente desinformados con un bombardeo de noticias e opinións enfocadas a desviar a atención das auténticas raices do problema, levando o debate alí onde lles sexa, non só menos perxudicial, senón máis rendibel para os intereses do Gran Amo, a gravidade da situación é o suficientemente evidente que de cando en vez todos os esforzos tórnanse insuficientes, a realidade está tan cruda que se fai inmasticabel.

Ven isto a conta porque o goberno do estado, privado da soberanía monetaria como consecuencia de toda unha recua de acordos, tratados e pactos que se remontan a Maastricht e rematan en Lisboa acatando de pleno os ditados neoliberáis e exercendo de avalista do sistema financieiro privado ante os accreedores internacionáis, vese obrigado a desfacerse dos seus bens, dos bens de todos, para segundo eles, reducir o déficit e cumprir cos compromisos de pago dos xuros de unha débeda que é a todas luces ilexítima. Ante esta situación, deciden vender unha parte importante de “Loterias y Apuestas del Estado” a inversores privados (decisión que non comparto mais non é o obxetivo desta nota entrar a facer valoracións, xá falaremos largo de privatizacións) e unha vez que remata o proceso técnico da segregación, anunciada a bombo é platillo por todos os medios públicos e privados, xurde a complicación, ou mellor dito, a contradición.
A principios da semana pasada publícouse unha nota en algunhos medios denunciando o malestar da banca española coa oferta pública de venta (OPV) de Loterías y Apuestas del Estado, por unha banda parecialles que a parte da tarta que levaban era pouca, a fame e voraz, por outra, competía directamente coa emisión de pagarés seus que teñen agora no mercado, aquí só como eu e por outra, temian que pequenos inversores retirasen depósitos bancarios para mercar as accións, a tua comida na miña despensa e nin se che ocurra tocala. Unha semana despois todos sabemos que se paralizou a OPV xustificando a decisión con unha inxenua disculpa.
Pois o soberbio exercicio do poder por parte do sistema financiero sumado a súa situación de deterioro nos derradeiros meses, desde que se iniciou o proceso da OPV ate o día de hoxe, posibilitou que os seus propios medios de comunicación nos informasen da existencia dun “corralito”. Ou non lle chamamos “corralito” ao conxunto das accións adicadas a impedir a retirada de depósitos de unha entidade bancaria por temor á súa quebra?.

jueves, 22 de septiembre de 2011

Avante, Comisión!!!

Á vista da dexenerativa situación económico-política ou político-económica que estamos a padecer como consecuéncia lóxica da evolución do Sistema Capitalista, debidamente disfrazado co eufemismo chamado Economía de Mercado que nos é vendido como o único sistema posibel e que cando entra en crise o fai como unha imprevisibel catástrofe natural da que ninguén foi nin é culpabel, perfecta coartada para agochar a verdadeira natureza da catástrofe: a inestabilidade dun sistema cuxa derradeira finalidade non é outra que a acumulación de capital mediante a transferencia, ou mellor dito, a expropiación de riqueza desde as clases populares hacia unha pequena élite cada vez máis rica é poderosa, contando para iso co amparo e colaboración de unha maioría de gobernantes públicos debidamente amaestrados para a consecución de tal fin, enganando e burlando a unhos cidadans de boa vontade e condeando a morte por inanición o sistema democrático.
Mais non vos escribo estas liñas para laiarme da situación perversamente involutiva na que nos atopamos por mor dun sistema que intenta anularnos como persoas e como pobo, reducindo os nosos dereitos a unha simple mercadoría que engorde as contas de resultados de unhos pouquiños, non escribo tampouco desde a impotencia nin a resiñación por seren éstos os vehículos utilizados para inducir o desgaste e facilitarlles a nosa rendición.
Todo isto ven a conto porque van xá unhos cantos anos que un grupo de focegas e focegos, posuidores dese instinto propio dos galegos ao que xá facía referencia o noso gran Castelao, veu loitando altruista e desinteresadamente para que os veciños de Foz poidesen exercer o seu dereito a unha atención sanitaria digna. A súa determinación, perseverancia, valentía e claridade de ideas foi quen de superar aqueles momentos en que o “efecto riqueza” nublou o xuizo de moitos, máis preocupados polo avance do que entendían por “progreso” e que ruiñamente trataron de utilizar o movemento desde unha posición eleitoralista, criticando, desprezando e boicoteando innobelmente o movemento popular logo de lograr os seus partidistas obxetivos. Para ser xusto, non vou negar todas aquelas melloras realizadas no servizo sanitario de Foz por uns e outros, mais debemos ter moi claro que sin a influenza da movilización de unha importante maioría social, nunca as veríamos implementadas.
Non nos deixemos enganar, todos sabemos que non é únincamente unha ambulancia o que está en xogo estos dias, a supresión deste servizo non é máis que a punta de lanza de toda unha batería de recortes do sistema público, tanto en sanidade, ensino, pensións, servizos sociais, infraestructuras de vertebración territorial, etc., non en vano, os servizos públicos constituen o aval que os acreedores están dispostos a executar na maior brevedade posibel, do contrario, a que ven a reforma da sacrosanta constitución emprendida de xeito antidemocrático polos dous “grandes” partidos españois?.
Temos a obriga para con nos e os nosos descendentes de demostrarlle a esta camada elitista que cobardemente se agocha baixo o seudónimo dos mercados e a os seus cómplices, mal chamados políticos, expertos en escenificar o enfrentamento en campaña para logo fusionarse e traizoar a vontade popular, que non imos caer na trampa que nos están a tender porque tomamos boa nota do exemplo dado e que segue a dar a Comisión focega en defensa de sanidade pública.
É para mín unha obriga expresar o recoñecemento e a gratitude para unhos veciños que desde a perspectiva ideolóxica de que traballando para, pola e coa comunidade estamos a traballar a prol do noso propio benestar. Sen dúbida, unha das maiores leccións que aprendín na vida.